Şimdi hikâyeyi o anlatınca

merkezinde o var,

evdeki diğer herkes

perde arkasına düşüyor

annem, nenem,

bir amca, şimdi hepsi ölü – saygılarımla

bizim hikâyemizde: baba ve kız

hafızanın loş ışığına yakalandı.

Hatırlamak için çok genç olduğumdan,

onun hikâyesi hakikate döndü:

1969, Camille Kasırgası

üstüne biniyor, eski ev

titriyor, çökecek gibi.

Her odaya yağmur yağıyor

ve o durmamalı

beni acının yolundan uzaklaştırmalı

bir babanın ilk görevi: korumak.

Bu yüzden, hikâyede, yaptığı bu:

Küçücüğüm onun kollarında, hatta

belki uyuyorum. Su yükseliyor

etrafımızda ve yok hiç

buradan daha yüksek yer

beni çıkarabileceği, anı sahte

fırtınanın gözünden: bir kız

babasına yapışıyor. Ne

yapabilirim ki bundan başka. İzin vermekten

tekrar tekrar anlatmasına, sanki

hep sadece bizdik

ve sanki, gerektiğinde

beni kurtaran oydu.